معلولانی که مکمل یکدیگرند/ صابر «چشم علی»، علی «گوش صابر»

واقعیت این است معلولان در میان هیاهوی شهر و زرق و برق های زندگی ما در این جهان متمدن، گم شده اند و در انبوه دغدغه ها، جایی ندارند.

به گزارش سرویس فرهنگی شیرازه، 12 آذر، روز جهانی معلولین است. روزی برای بزرگترین اقلیت جهان؛ روزی برای شکرگذاری به درگاه خدواند بخاطر سلامتی جسم و روح و کمک به هم نوعی که به هر دلیل معلول است. معلولیتی که عیب نیست و تنها تفاوتی است بین داشته های فیزیکی.

به سنت همیشگی، رئیس سازمان بهزیستی در شهرها، با خبرنگاران نشستی دارند و احتمالا سرکشی از یک مرکز نگهداری معلولین. این نه همه تلاش های مسئولین برای زندگی بهتر معلولین است که عمده کارهایی است که به رسم هر ساله برای این بخش توانمند جامعه انجام می دهند.

واقعیت این است، معلولان در میان هیاهوی شهر و زرق و برق های زندگی ما در این جهان متمدن گم شده اند و در انبوه دغدغه ها، جایی ندارند.

رنجی که آن ها از معلویت می برند گوشه کوچکی از محرومیت هایی است که با آن دست و پنجه نرم می کنند. امکانات شهری، از جمله، خیابان، پیاده رو، چهارراه، راه های ورودی ادارات و سازمان ها، پارک ها و سینماها و... به گونه ای طراحی شده اند که استقلال معلولان را زیر سوال می برد. آن ها محتاج کمک اعضای خانواده اند یا نگاه ترحم آمیز عابران.

قَالَ رَسُولُ اللَّهِ«ص»: ‏ مَنْ قَادَ ضَرِیراً أَرْبَعِینَ خُطْوَه عَلَى أَرْضٍ سَهْلَه- لَا یَفِی بِقَدْرِ إِبْرَه مِنْ جَمِیعِهِ طِلَاعُ الْأَرْضِ ذَهَباً فَإِنْ کَانَ فِیمَا قَادَهُ مَهْلَکَه جَوَّزَهُ عَنْهَا وَجَدَ ذَلِکَ فِی مِیزَانِ حَسَنَاتِهِ یَوْمَ الْقِیَامَه أَوْسَعَ مِنَ الدُّنْیَا مِائَه أَلْفِ مَرَّه وَ رَجَحَ بِسَیِّئَاتِهِ کُلِّهَا وَ مَحَقَهَا وَ أَنْزَلَهُ فِی أَعْلَى الْجِنَانِ وَ غُرَفِهَا.

رسول خدا«ص»: کسى کـه شخصى نابینا را را چهل گام در زمین هموار راه ببرد هرگز نمى توان به اندازه یک سوزن از کار او را به طلاهاى جهان ارزیابى کرد. و اگر نابینایى را از خطر افتادن در چاهى نجات دهد، روز قیامت پاداش این عمل بالاتر از صد هزار بار انفاق جهان است و این حسنات بر همه گناهان او برترى دارد و آن را محو و نابود مى کند و او را به فردوس اعلى مى برد.

گرچه اجر و پاداش دست گرفتن از یک معلول به فرموده رسول مهربانی ها، شمردنی نیست اما متاسفانه هستند بسیاری از معلولانی که ساعت ها برای بالا رفتن از پله های یک اداره، یا عبور از خیابان و چهارراه چشم انتظار دست یاریگری اند تا آن ها را از موانع پیش رو، عبور دهد و از همین رو، برخی از معلولین به ناچار از حضور در اجتماع دوری می گزینند و گوشه نشین می شوند.

در میان همه نامهربانی ها، بعضا، این خود معلولین هستند که در چنین روزهای سخت، به یاری هم می شتابند و مایه خجلت و شرمساری مردمی می شوند که بی توجه به اطرافیان خود، اسب مراد خویش را خودخواهانه می تازند و گمان نمی برند که بین آن ها و معلولیت فاصله اندکی است.

طنین پاسارگاد نوشت: «علی رعیت پیشه» معلول جسمی-حرکتی، ذهنی و «صابر یوسفی» معلول ذهنی -گفتاری- شنوایی را کمتر کسی است که در خیابان های سعادتشهر ندیده باشد.

صابر که جسم سالمی دارد همیشه به علی کمک می کند و او را از مدرسه به خانه و در ساعات تعطیل به گردش در شهر می برد.

این موضوع برای همه شهروندان بسیار جالب است و همه این دو نفر را که هر کدام به شیوه ای معلول هستند و کمک می دهند تا محدودیت آنها به چشم نیاید، الگویی برای جامعه می دانند.

صابر پای علی و علی گوش صابر، صابر چشم علی و علی راهنمای صابر، این هاست که به انسانیت عیار می دهد و رنگ و بوی خدایی.

روز جهانی معلولین فرصتی است برای اینکه نگاهمان را به این قشر فراموش شده اما توانمند به هر نحوی تغییر دهیم؛ چشم‌ها را باید شست...

گزارش خطا

نظرات بینندگان