استاندار گرامی فارس و ریاست ارجمندکمیسیون ماده 5؛

جناب آقای دکتر سید محمد احمدی؛

با درود و احترام

سال گذشته، کلان‌شهر شیراز، با وجود همه‌ی مشکلات و چالش‌های زیست‌محیطی خویش، از دید وضعیت آب و هوایی در شرایطی مطلوب و حسادت‌برانگیز در میان دیگر کلان‌شهرها و مراکز استان‌های کشور جای داشت و گزارش شد. البته این وضعیت، بدون شک مرهون فضای سبز و باغ‌های موجود در حاشیه‌ها و داخل شهر شیراز است؛ اگر چه هر زمان، بحث باغ و نگه‌داری آن در فضای شهری شیراز به میان می‌آید، نخست باغ‌های قصردشت و پهنه‌ی سبز و هر روز کم‌شونده‌ی آن در انگاره می‌آید، با این همه به هیچ روی نمی‌بایست از چند باغ انگشت‌شماری که در لا‌به‌لای بافت شهر هنوز نفس می‌کشند، چشم پوشید و آن‌ها را به دست فراموشی و دلالان گوناگون دولتی و غیردولتی سپرد. باغ‌هایی که بی هیچ چشم‌پوشی یا گزافه‌ای، ریه‌های زنده و تلاشگر این شهر شهره‌ی جهانیان هستند.

اما، آن چه ما، تشکل‌های غیردولتی زیست‌محیطی فارس (که هنوز اندیشه از سد تنگ‌سرخ، آسوده نیافته‌ایم)، را به نوشتن چنین نامه‌ای واداشته است، شاید چندان دور از ذهن و خاطر شما نباشد! مصوبه‌ای که در 24 اسفند سال پیش، یعنی در شلوغی روزهای پایانی سال، آقای شهردار از شورای شهر شیراز، برای تفکیک باغ بزرگ و تاریخی فرزانه (تنها یادآور چهارباغ صفوی) گرفته است تا به جای فضای سبز شهری و در دست‌رس همگان، به 2 برج 25 طبقه‌ی بی‌شاخ و دم و ناهم‌خوان با بافت پیرامونی دگرگون شود. برج‌هایی که نه تنها گرهی از مشکلات این شهر و محور تاریخی و ارزشمند زند نمی‌گشایند، بلکه بر چالش‌های زیست‌محیطی و ترافیکی آن به شدت خواهند افزود.

بدانید و آگاه باشید که تاوانِ درآمدِ به دست آمده از فروشِ تراکم و تغییر کاربری‌های این‌چنینی را در زمانی نه چندان دور، شهر و شهروندان خواهند پرداخت و این تجربه‌ای انکارناشدنی در همه‌ی دنیا است. هویت هیچ شهرِ تاریخی و فرهنگی را با برج‌های افراشته و مراکز خرید گسترده و پرشمارش، نمی‌سنجند؛ چنان چه داوری درباره‌ی هیچ مدیری در شهر تاریخی-فرهنگی شیراز را در طول زمان به پل و زیرگذر و روگذر و ساختمان‌های برافراشته‌ی 25 طبقه و مراکز خرید غول‌پیکر نخواهند سپرد.

شیراز را به حافظ و سعدی و گل و بلبل و پسین دل‌گشا و اردی‌بهشت و بهار نارنج و نارنجستان و باغ‌های یکی از یکی بهتر و زیباترش می‌شناسند و خواهند شناخت. تجربه و واقعیتی که با چنین مصوبه‌ها و شهرفروشی‌هایی، به باد خواهد رفت و تنها در نوشته‌ها و یادداشت‌ها می‌بایست در پی‌اش گشت.

خوش‌بختانه شیراز هنوز به چنین مرحله‌ای نرسیده است و می‌توان امیدوار بود که در برابر چنین روی‌کردهای شهرسوزی، در دوران دولت تدبیر و امید، ایستادگی خواهد شد. کلید این معمای پنهان‌کاران نخ‌نما در دستان شما است تا «سیه‌روی شود هر که در او غش باشد»!

در پایان، ما، تشکل‌های غیردولتی زیست‌محیطی فارس، خواهان لغو هر چه سریع‌تر این مصوبه و بازگرداندن این باغ به دامان شهر و امید و سرسبزی به شهروندان‌اش هستیم.