طبق گزارش وال استریت ژورنال، تعهدات ایران در این چهار ماه به شرح زیر است:

ایران در توافق روز جمعه (27 تیر) موافقت کرد تا بخش های پیشرفته تری از برنامه هسته ای خود را محدود نماید. جمهوری اسلامی باید به تبدیل اورانیوم 20% به سوخت جامد برای رآکتور تحقیقاتی خود سرعت بیشتری بدهد. بدین ترتیب تبدیل آن به ماده ای که برای سلاح هسته ای مورد استفاده قرار می گیرد سخت تر خواهد شد. ایران همچنین موافقت نموده است تا ذخیره ی اورانیوم 2% غنی شده ی خود را رقیق خواهد نمود. و در آخر ایران تعهدات داده است تا اجازه ی بازرسی های بیشتر را به بازرسان بدهد.

در مقابل این تعهدات جدید، ایران در این چهار ماه طی شش قسط 2.8 میلیارد دلار از دارایی های خود را بازپس خواهد گرفت.

نیویورک تایمز در تحلیل خود از تمدید مذاکرات نوشت: ”ورای تصمیم اوباما برای تمدید مذاکرات، یک محاسبه ی ساده نهفته است: سخت ترین تحریم ها علیه ایران هنوز بر جای خود باقی هستند و در عین حال مزه ی دسترسی به ذخایر نقدی این کشور را به آنها چشاندیم تا رسیدن به توافق جامع امکان پذیر گردد!"

نیویورک تایمز این سیاست را اینگونه تعریف می کند: ”ایجاد درد و ارائه ی مُسکن!" اما سناتورهای تندروی کنگره نظر دیگری دارند. متاسفانه به دلیل سیاست های غلط دولت یازدهم از همان روزهای آغازین شروع به کار دولت (و حتی پیش از آن، در برنامه های تبلیغاتی) در ضعیف نشان دادن ایران در مواجهه با تحریم ها، این ذهنیت برای برخی به وجود آمده است که شدت تحریم ها می تواند ایران را به هرکاری وادار نماید! به همین جهت افرادی نظیر سناتور مارک اس. کیرک جمهوری خواه و رابرت منندز دموکرات با مخالفت با تمدید زمان گفتگوها، مدعی شدند تنها راه به زانو درآوردن ایران اعمال تحریم های شدیدتر است.

پس از اعلام تمدید مدت گفتگوها، این دو سناتور در بیانیه ای با عصبانیت از وقایع پیش آمده مخصوصا مواضع دفاع از حقوق هسته ای، باز هم بر تشدید تحریم ها اصرار نمودند. در بخشی از این بیانیه چنین آمده است: ”در این مدت ایالات متحده بارها با ارائه ی مشوق های سخاوتمندانه از ایران خواسته است زیرساخت های اتمی خویش را از بین ببرد اما آنها تمام آن را رد نموده اند! حال زمان گسترش فشارهای غیرنظامی برای به زانو درآوردن و عقب راندن ایران است."

قطعا زمانی که دولت در همان توافق نخست تمام مواردی را که می توانستیم به عنوان اهرم فشار و گزینه های مناسب برای چانه زنی از آنها استفاده کنیم تقدیم طرف مقابل می‌کند، طرف مقابل –که خود باعث پرتوقع شدن وی بوده ایم- تاب سیاستی غیر از وادادگی و بله!چشم! گفتن را نخواهد داشت.