به گزارش شیرازه  کم کم به هوای مهرماه و شروع فصل بازگشایی مراکز علم و دانش نزدیک می‌شویم، بوی عطر شوق و سر و صدای کودکانه یواش یواش از خانه‌ها به سمت مهدهای کودک سرازیر می‌شود.

مکان‌هایی که در ذهن بچه‌ها یک رویای شیرین و شاد، با اسباب بازی‌های رنگین و کلاس‌های نقاشی شده به همراه آموزش و یادگیری است و نه تنها خاطره انگیز است بلکه می‌تواند در تقویت بنیه‌ی علمی کودکان نیز تاثیر بسزایی داشته باشد.

بنا به درخواست بخشدار خشت، بازدید سرزده‌ای، به همراه رئیس آموزش آموزش و پرورش خشت و کمارج، مسئول بهزیستی و نماینده حوزه انتظامی خشت از مهدکودک‌ها و پیش دبستانی‌ها انجام شد، تا ببینیم این نوگلان که تعدادشان کم هم نیست در چه فضایی رویای شیرین کودکانه خود را باید بارور کنند.

هرچه جلوتر رفتیم به مکان‌های عجیبی برخورد کردیم، از وجود وسایل بازی فرسوده و خطرناک تا کلاس‌هایی با سقف‌های ترک خورده و محل مشترک نگهداری  پرندگان و خانه‌هایی که هم محل زندگی مربیان مهدها هستند و هم مهد کودک.

این بازدید سرزده انتقاد مسئولان را به دنبال داشت تا جایی که طبق گفته صادق فلاحی بخشدار خشت و پژمان، رئیس آموزش و پروش بخش، با مراکزی که حداقل استانداردها را رعایت نکنند برخورد می شود و مجوز آنان لغو می‌شود.

اما گناه این کودکان چیست که باید ابتدای آرزوهای تحصیلی خود را در فضاهای نا امن و خشن آغاز کنند، آیا در شهر و شهرستان‌های بزرگتر هم همین طور است؟

چه کسی پاسخگوی فرسودگی مهد کودک‌های خشت است، اداره کل نوسازی مدارس یا بهزیستی؟ چرا منطقه‌ای که از نعمت گاز برخوردار است باید همچنان از بخاری نفتی و برقی استفاده شود؟

مگر باید منتظر شین آبادی دیگر باشیم، مگر کودکان حتما باید در آتش سهل انگاری متولیان امور بسوزند تا فکری به حال نزار مکان‌های آموزشی شود؟ آیا با وقوع زلزله‌ای کوچک باید شاهد فاجعه‌ای بزرگ باشیم؟!

آری! نگاه معصومانه‌ی آینده سازان جامعه ما همچنان به تدبیر مسئولانی گره خورده است که در خواب به سر می‌برند و بسیارند از این دست مهدهای کودک و مدارسی که از کمترین امکانات برخوردار نیستند و فرسودگی‌ها جان کودکان را به خطر انداخته است.

منبع: کازرون خبر