هشت سال قمپز در کردند که تمام کشورهای دنیا به صف ایستاده اند تا با ما مذاکره کنند و پیغام می دهند و ما محلی به آنها نمی دهیم و آخرش رابطه ما شد با گینه نو و سنگال و...

هشت سال لغز خواندند که بلدیم بلدیم، وضع اقتصاد را درست می کنیم و معشیت مردم بهتر شده است و نان نفت را برسر سفره مردم آورده ایم و تورم و گرانی وجود ندارد و دوتا دونه گوجه فرنگی و پیاز خریدند از مغازه و خود را صاحب سفره مردم کردند.

هشت سال قی قاج رفتند و قازقلنج زدند و چهارستون ملت لرزید از این طرح های یک شبه و برخی دوتا کلیه خود را فروختند تا شرمنده زن و بچه خود نباشند.

هشت سال هروقت دلسوزی خواست انتقاد کند، ان قلت آوردند و سفسطه کردند که شما نمی فهمید و همه چی آرومه.

حالا من از شما می پرسم: برای اینکه بخواهید این مردم صبور را از آمپاس شدید در بیاورید و معاش شهروندان را روی غلطک بیاندازید چه کار می شود کرد؟

برای رهایی از این آچمز اول باید یک مسکن قوی از یه جایی بِکنید بیاورید به اینجا تا مردم خیالشان راحت شود از هرجا.

هرکاری میخواهید بکنید فقط یارانه ها را قطع نکنید و بگذارید هرماه سُر بخورد بریزد به حسابمان که بدجوری ما به آن عادت کرد ه ایم. می شه مگه نه می شه؟؟؟

به ضرس قاطع درست است که شما مسول این همه گرفتاری نیستید ولی مردم به امید رقیق شدن این آمپاس به شما رای داده اند و منتظرند تا هوای تازه به این دودکش بدمد تا نفسی چاق کنند و بیشتر از این از صاحبخانه خود نشوند که: تا کرایه ندادی حق نداری به خانه بیایی.

و به جای به آسمان نگاه کردن بگویند: دمت گرم و دمت گرم حاجی.

حالا بی قیف و قُپی نوبت شماست... نظرتون؟

آقای رنجبر بدجوری رو آممممم پاس قرار گرفتی,