به گزارش شیرازه اعضای هیئت علمی بخش شهرسازی دانشکده هنر و معماری دانشگاه شیراز در نامه‌ای به حقدل رئیس شورای شهر شیراز٬‌ نسبت به مصوبه اخیر این شورا مبنی بر احداث برج 25 طبقه واکنش نشان داد. در قسمتی از این نامه آمده است: «عدول از اصول شهرسازی به مشی و آئینی ناصواب در حوزه‌ی مدیریت شهری بدل شده، و فارغ از هرگونه نگاه منسجم و یکپارچه نگر، تصمیمات مقطعی و آنی، چهره شهرهای ما را همین کرده است که می بینیم، و همه، از جمع شهرسازان، سامان این اوضاع را طلب می کنند».

متن کامل این نامه که با امضا اساتید هیئت علمی بخش شهرسازی دانشکده هنر و معمای دانشگاه شیراز منتشر شده٬ به شرح زیر است:

بسمه تعالی

برادر گرامی جناب آقای مهندس حقدل

ریاست محترم شورای اسلامی شهر شیراز

با سلام و احترام

سالهاست که در محافل علمی و تخصّصی، سخن از ضرورت تعامل و همکاری نزدیک و تنگاتنگ میان دانشگاه و بخش های اجرایی به میان می آید. حوزۀ شهرسازی اما به دلیل بسیاری از حساسیت ها، از جمله حیطه هایی است که در آن بیش از تعامل، واگراییِ میانِ این دو جریان به چشم می آید؛ اینکه دانشگاه بنابر رسالت و اِشراف خود بر محتوای علمی و اصولی مقوله‌ی شهرسازی، بر نکاتی پا می فشارد که از نگاه جریان مدیریت شهری،آرمانگرایانه، خیال پردازانه و غیرواقعی است، و فقط به درد کلاس درس، و بایگانی شدن در «کتابخانه» می خورد. این تصوّر نادرست، نه تنها همواره موجبات سرخوردگی و یأس دانشجویان و اساتید شهرسازی را سبب گردیده، بلکه بر این باور نیز دامن زده است که رعایت اصول و موازین قاعده‌مند شهرسازی، گویی در عرصه‌ی شهرهای ما، امری ناممکن است که نمی‌باید عمر عزیز را به بیهودگی در راه به کرسی نشاندن آن به هدر داد!

بخش شهرسازی دانشگاه شیراز، به عنوان قطب دانشگاهی شهرسازی در جنوب کشور، و بهره‌مندی از پیشینه‌ای درخور در امر تعلیم و پژوهش شهرسازی، بر این باور است که گفتگو درباره‌ی موضوع خطیر توسعه شهری، و خطرهایی که با تصمیم‌گیری های ناصواب متوجّه این جریان می شود، بدون حضور و درگیر شدن جدّی جریان مدیریت شهری، راه به جایی نخواهد برد. دانشگاه، همیاری و ارائه طریق درباره‌ی توسعه شهری را بر خود وظیفه ای مهم می شمارد، غافل از اینکه نزد جریان مدیریت شهری، سوداهایی دیگر، مانع از همراهی با اصول و قواعد توسعه متوازن شهری، و دستیابی یا امید داشتن به رسیدن به «توسعه ای پایدار» در آینده ای نامعلوم است!

بار دیگر آموزه های علمی و تجارب عملی شهرسازی به جفا بر کناری نهاده شده، و عقل مصلحت (بخوانیم منفعت) اندیش جمعی قلیل که عنان اتخاذ «فراتصمیم»های شهرسازی را در کف با کفایت خویش گرفته اند، سکّان کشتی شهر را به سویی می راند که منافع زودگذر مالی ایجاب می نماید. توافق شهرداری و مالک پلاک ثبتی 2/7080(باغ فرزانه) در روزهای پرتکاپو و «کم دردسر» پایان سال، که پیامد معنادارش برای شهر شیراز، احداث دو برج بلندمرتبه 25 طبقه در مجاورت یادمانی ترین محور شهر، و در درون باغی خواهد بود که همچنان می تواند احیاء شود، و سبزینه ای را به این لوح آلوده شهر هدیه نماید، همانگونه که دوستان دیگر پیش قدم شده و در تحلیل های علمی و بیانیه های خود به تفصیل برشمرده اند، نه علمی است، نه اصولی و نه شهرسازانه!

عدول از اصول شهرسازی به مشی و آئینی ناصواب در حوزه‌ی مدیریت شهری بدل شده، و فارغ از هرگونه نگاه منسجم و یکپارچه نگر، تصمیمات مقطعی و آنی، چهره شهرهای ما را همین کرده است که می بینیم، و همه، از جمع شهرسازان، سامان این اوضاع را طلب می کنند. این رشته ای است که سری دراز دارد، و فائق آمدن بر آن به مثابه مشکلی ریشه دار، به یک بحث و دو بحث میسّر نخواهد شد؛ اما به نظر می رسد نکته ای که حتماً نیاز به تذکار و تأمل دارد، این است که آیا جریان مدیریت شهری رسماً خود را «هم کفو» سوداپیشه گان و صاحبان سرمایه های سرگردانی قرار داده است که ترفندشان، بهره مندی از شرایط ویژه و رسیدن به سودهای کلان در مدتی کوتاه است؟!

ساختن بناهای بلندمرتبه و مراکز تجاری- اداری کلان مقیاس، نیروی محرکه شهرسازی شهرهای بسیاری بوده است، اما این روند مبتنی بر روش های اصولی شهرسازی شکل گرفته و موجب استفاده از ظرفیت های توسعه ای گردیده است. اختصاص این تراکم ساختمانی و کاربری پیشنهادی، بر اساس کدام محاسبه و پیش بینی علمی و کدام منطقه بندی شهری بوده است؟ آیا حدود و ثغور یک «محدوده تجاری- اداری مرکزی» در طرح های فرادست وجود داشته که نشان از امکان تبدیل این باغ دوهکتاری به برج های 25 طبقه داده است؟ مگر نه این است که طی بیش از چهار دهه پیشینه‌ی برنامه ریزی و تهیه طرح های توسعه شهری در شیراز، هربار پیش بینی های مشخصی درباره محدوده های نیازمند یا مناسب توسعه، حتی در مقیاس منطقه ای و فرامنطقه ای انجام گرفته است؟ پس چگونه است که جریان گسترش شهر، هربار مسیری متنافر را برگزیده، و همگرا با منفعت طلبی های زودگذر، و منافی با اصول و معیارهای توسعه متوازن و پایدار حرکت کرده است؟ چرا جریان مدیریت شهری به دنبال تحقّق اهداف و افق های طرح های توسعه شهری نیست، و با فرآیند «ضدبرنامه ریزی» همراه شده است؟

حداقل انتظار شهر و شهروندان از متولیان، برآوردن دستی به همیاری و فراهم آوردن شهری برای فردای نسل هایی است که هنوز پا بر عرصه این شهر ننهاده اند. کوچکترین چشم‌داشت مردم این شهر، حمایت شهرسازی از منافع بلندمدت شهر و شهروندان است؛ پس تا زمان هست، جامعه دانشگاهی و اساتید شهرسازی دانشگاه، از جریان مدیریت شهری می خواهند، هرگونه که ممکن است، فرآیند شکل گیری چنین حرکت غیراصولی و غیرشهرسازانه ای را متوقف سازند و آبروی تازه ای برای مدیریت شهری شیراز بخرند. از مدیریت ارشد استان نیز تقاضا دارد در راستای تأمین منافع عمومی و به دلیل مغایرت اساسی با طرح تفصیلی نسبت به لغو مصوبات قبلی کمیسیون ماده 5 استان فارس در خصوص پلاک مورد اشاره اقدام نماید، تا این­بار از تحمیل اقدامی خسارت بار به شهر شیراز جلوگیری شود. در پایان انتظار است که مدیران شهری و تصمیم گیران توسعه شهر شیراز ارائه این نکات دربارۀ موضوع شهر تاریخی و فرهنگی شیراز و نکات برشمرده را تبادل نظر کارشناسی و نگاهی دلسوزانه تلقی نمایند. «ما ز یاران چشم یاری» داریم.

با تجدید احترام

جمعی از اعضای هیأت علمی بخش شهرسازی، دانشکده هنر و معماری دانشگاه شیراز

25/1/93

دکتر عبدالرضا پاکشیر٬ دکتر سهند لطفی٬ دکتر محمدرضا بذرگر٬ دکتر مهسا شعله٬ دکتر محمد حسین پور٬ دکتر حسن ایزدی٬ دکتر خلیل حاجی پور و مهندس محمد کبگانی

رونوشت:

1- نماینده ولی فقیه در استان فارس و امام جمعه محترم شیراز

2- استاندار محترم فارس، جناب دکتر احمدی جهت استحضار صدور دستورات لازم ؛

3- معاونت محترم امور عمرانی استانداری فارس، جناب آقای مهندس رضاییان جهت استحضار و اقدام لازم؛

4- ریاست محترم سازمان نظام مهندسی فارس، جناب آقای مهندس رجبی جهت استحضار؛

5- شهردار محترم شهر شیراز، جناب آقای مهندس پاک فطرت جهت آگاهی و اقدام لازم

6- اعضاء محترم شورای اسلامی شهر شیراز جهت استحضار و اقدام لازم

7- دفاتر خبرگزاری ها و سایتهای خبری استان فارس جهت اطلاع رسانی