آقای بن زاید در خصوص ایران به دو نکته اشاره کرده است: اول آنکه به‌زعم وی، برجام نتوانسته رفتار منطقه‌ای ایران را تغییر دهد و ایران همچنان به ایجاد «ناامنی» ادامه می‌دهد؛ دوم آنکه جزایر سه‌گانه تنب بزرگ، تنب کوچک و ابوموسی متعلق به امارات است و ایران باید آنها را به‌صورت «داوطلبانه» بازگرداند وگرنه به دادگاه بین‌المللی ارجاع خواهد شد.

اما چند نکته که باید در خصوص این موارد به آنها اشاره کرد:

الف – برجام یک توافق هسته‌ای و مرتبط با مناقشه هسته‌ای بوده و هیچ ربطی به مسائل منطقه‌ای ندارد و طبق اعلام مقامات رسمی کشور، ربطی هم نخواهد داشت. حالا چه کسی چه کاری کرده است که ارتجاع منحوس عربی هم به برجام امیدوار شده، محل بحثش اینجا نیست.

ب – آنچه در این منطقه ناامنی ایجاد می‌کند، تفکری است که تروریست‌های تکفیری را به جان منطقه انداخته، یعنی همان تفکری که امارات به پیروی از ریاض از آن حمایت می‌کند. تفکری که جان هزاران نفر را گرفته و قصد دارد تنها محور مقاومت در برابر رژیم صهیونیستی را از بیخ برکند، تفکری که سر می‌برد، آتش می‌زند، در آب خفه می‌کند و .... امارات به عنوان حامی تفکر سلفی برآمده از بدعت‌های ابن تیمیه و ابن عبدالوهاب، نباید دیگران را به ناامن‌سازی منطقه متهم کند و اساسا چنین حقی ندارد.

ج – در خصوص جزایر سه‌گانه زیاد گفته شده و بسیار نوشته شده. آقای بن زاید حتما می‌داند جزایر مزبور تا پیش از آنکه انگلیسی‌ها آنها را از چنگ حکومت ضعیف قاجاریه درآورند جزء لاینفک خاک ایران بوده و پس از خروج بریتانیا از خلیج فارس در دهه 1970 میلادی، بار دیگر در اختیار ایران قرار گرفته است. البته رژیم شاهنشاهی وقت ایران در مقابل از مدعیات ایران بر بحرین صرفنظر کرد.

د – وزیر خارجه امارات حتما واقف است که کشورش در سال 1971 تاسیس شده است. یعنی عمر این کشور کلا 45 سال است. چنارهای خیابان ولی‌عصر (عج) تهران بیش از 80 سال عمر دارند. یعنی چنارهای یک خیابان در پایتخت ایران در حدود 2 برابر کل سابقه تاریخی امارات عربی متحده عمر دارند. وزیر خارجه چنین کشوری برای ادعای تاریخی در خصوص قلمرو ایران، باید بیش از حد وقیح باشد.

ه – بن زاید حتما این نکته را هم می‌داند که بین ایران و امارات در خصوص جزیره ابوموسی توافقی وجود دارد. در این توافق تصریح شده که حفظ امنیت این جزیره بر عهده نیروهای مسلح ایران است.  بن زاید خوب می‌داند که نیروهای مسلح نماد حاکمیت ملی هستند و قابل مقایسه با آن پاسگاه پلیسی که در آن توافق به اماراتی‌ها در ابوموسی واگذار شده نیستند. در حصول آن توافق، اتفاقا بریتانیایی‌ها هم نقش داشته‌اند.

و – مدارک تاریخی برای حاکمیت ایران بر جزایر سه‌گانه به‌قدری استحکام دارد که محاکم بین‌المللی هم نمی‌توانند آنها را انکار کنند، لذا حواله دادن ایران به این محاکم هم چاره کار امارات نیست. مگر آنکه بخواهند با پول سرشارشان این محاکم را بخرند که البته آن هم به این سادگی‌ها نخواهد بود.

ز – شیخ‌نشین امارات حتما به یاد دارد آخرین کسی که به خاک ایران طمع کرد که بود و چه سرنوشتی داشت؟ صدام حسین با برترین نیروی زمینی خاورمیانه و حمایت تمام دنیا، یک وجب از خوزستان را هم از آن خود نکرد. پس بهتر است ابوظبی چشم طمع از خاک ایران بردارد. جزایر سه‌گانه ایرانی هستند و ایرانی می‌مانند. جزایر را نه‌تنها داوطلبانه به کسی نخواهیم بخشید، بلکه به‌زور هم نمی‌توانند آنها را از خاک ایران جدا کنند.

آقای بن‌زاید و دولت متبوع او نباید فراموش کنند که اگر کار به دفاع از تمامیت ارضی ایران برسد، کاری از متحدی چون آمریکا هم برنخواهد آمد. این گزارش قصد تهدید امارات را ندارد، فقط مواردی را به همسایگان مرتجع عربی یادآوری می‌کند.

انتهای پیام/