سلحشور در حاشیه این مراسم در گفتگو با خبرنگار ما در پاسخ به این سوال که یک هیئت مذهبی در طراز انقلاب اسلامی می بایست دارای چه ویژگی هایی باشد، گفت: امام حسین (ع)، ظلم ستیز و عدالت خواه بوده اند و در این راه به شهادت رسیدند بنابراین هیأت مذهبی هم می بایست به این موضوع توجه داشته باشند.

این مداح مشهور اهل بیت (ع) با انتقاد از آن دسته هیئت هایی که نسبت به مسائل جهان اسلامی بی تفاوت هستند، بیان داشت: کسی که در دستگاه امام حسین (ع) است نمی تواند در برابر ظلم و بی عدالتی ساکت بماند.

مهدی سلحشور، متولد 1349 است؛ از 9 سالگی، درست یکسال پس از پیروزی انقلاب، در گروه سرود مسجد علی‌اکبر تهران شروع به خواندن کرد. اولین نغمه‌هایش برای شهدا بود. تک‌خوان یک گروه نوجوان چهل نفره، که نیمی از آنها بعدها شهید شدند.

این مداح مشهور که از اوایل سال 65 توانست مجوز حضور در جبهه را از پایگاه مقداد تهران بگیرد مداحی را به صورت جدی در جبهه ادامه داد و در سال 69 پس از قطعنامه نیز به دلیل علاقه به دروس حوزوی به قم آمد و مشغول به تحصیل علوم دینی شد.

حاج مهدی که تا سال 75 ارتباط خود را  با جبهه قطع نکرد در می گوید: در تابستانها، ایام فصل کاری که می شد، 3-4 ماه می رفتیم کردستان کار تبلیغی و رزمی انجام می دادیم. با یگان ها جلو می رفتیم ، با ضد انقلاب درگیر می شدیم تا سال 74-75. در همان سالها با حاج احمد رادان آشنا شدم، بعد با حاج حمزه فلاح که الان فرمانده سپاه کردستان هستند و حاج بهرام حسینی که در همین اواخر جانشین عملیات نیروی زمینی بود.

وی می افزاید: تا سال 75 سپاه کردستان وجنوب غرب با فرماندهی حاج احمد کاظمی بودم که در همان سالها قائله ی کردستان را جمع و جور کرد. سال 75 که از جبهه کردستان برگشتم ازدواج کردم. در دوران عقدمان هم یک ماه رفتم سوریه و پس از آن توفیق زیارت حج تمتع نصیبم شد.

دوستان او می‌دانند که تقریباً خوب و حرفه‌ای می‌خواند، او معتقد است باید از تقلید شروع کرد، تا صدا کم‌کم شکل بگیرد.

او بر این باور است که پراکنده گوش دادن به شکل‌گیری صدا لطمه می‌زند؛ باید هم‌خوانی صدا در تقلید رعایت شود. مقام‌ها و اوج و فرودها، تحریرها و کشیدگی‌ها از موارد تقلید است، در محتوا هم شیوه‌ای ارایه‌ی شعر و پرورش آن به سبک مجلس‌داری و آداب و فنون را باید آموخت. او درباره‌ی ذوق «سبک‌سازی» و مداحی‌اش می‌گوید:

سلحشور در خصوص مداحی می گوید: اعتقادم این است که مداحی ذوق صرف است مثل شعر گفتن؛ به قول معروف، باید در خون شخص باشد و خمیرمایه‌اش اکتسابی نیست؛ بلکه می‌توان به مرور زمان رشدش داد.